ระทึกขวัญ
 
เรื่องระทึกขวัญนี้  เกิดขึ้นที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในช่วงสอบปลายภาคเรียน  เมื่อการสอบสิ้นลงครูก็จะเริ่มตรวจข้อสอบ  และในช่วงนี้เอง ที่ครูบางคนก็เริ่มว่างหลังจากเร่งตรวจข้อสอบวิชาของตนเองเรียบร้อยแล้ว  ว่างพอที่จะนำลูกเล็ก ๆ ที่ยังไม่ได้เข้าเรียนชั้น ป.1  มาโรงเรียนด้วย  เพื่อแบ่งเบาภาระของยาย ของย่าที่คอยดูแลให้  ในช่วงเวลานี้ของทุกปี  ข้าพเจ้าจะมีตุ๊กตาเล่น (หมายถึงลูก ๆ ของครูที่โรงเรียน)  เด็กบางคนจะติดข้าพเจ้าเหมือนติดพี่เลี้ยง จึงมีเด็ก ๆ หลายคนที่มาวิ่งเล่นกัน บางคนก็อายุรุ่น ๆ เดียวกัน บางคนก็แก่กว่า แต่เมื่อเด็ก ๆ มาเจอกันเค้าก็จะวิ่งเล่นกันตามประสาเด็ก ๆ ได้ วันไหนมากันน้อย เค้าก็จะมาหาพี่เลี้ยงอย่างข้าพเจ้าหรือครูคนอื่น ๆ เพื่อเป็นเพื่อนเล่น
วันหนึ่งมีครูพาลูกชายวัยประมาณ 3 ขวบกว่า ๆ มาโรงเรียนด้วย  วันนี้มีเด็ก ๆ มาน้อย เด็กคนนี้จึงวิ่งเล่นอยู่กับครู  ข้าพเจ้าเห็นเด็กคนนี้วิ่งเล่นอยู่กับครูผู้ชายก็เลยไม่ได้เข้าไปเล่นด้วย  เวลาผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมง  ครูผู้ชายคนนั้นมาถามหาเด็ก สอบถามครูหลาย ๆ คน ข้าพเจ้ากับบอกว่าไม่เห็นไม่ได้มาวิ่งเล่นกับข้าพเจ้า เมื่อสักครู่ก็ยังเห็นวิ่งเล่นด้วยกันมิใช่หรือ ?  ครูคนนั้นก็ตอบว่าใช่ และยังเล่นซ่อนหากันเลย  ข้าพเจ้าก็บอกว่า ลองไปถามแม่เด็กดู  เด็กอาจจะวิ่งไปหาพ่อแม่เค้าแล้วก็ได้  ปรากฏว่าไม่ได้ไป
คราวนี้ ทุกคนเริ่มใจไม่ดี  ครูผู้ชายคนนั้นก็เดินตามหาเด็ก  (ชั้นอาคารเรียนหลังนี้มี 5 ชั้น) หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ  ข้าพเจ้าก็ช่วยตามหาแต่ก็ไม่พบ  แต่อยู่ ๆ ก็ทำให้ทุกคนตะลึง เพราะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้  ทุกคนมองไปตามเสียง  ข้าพเจ้าคิดว่า ขณะนั้นหัวใจของทุกคนที่เห็นภาพเด็กนั่งร้องไห้ คงจะร่องไปอยู่ตาตุ่มอย่างที่โบราณว่าไว้จริง ๆ เพราะภาพที่ทุกคนเห็นเด็กนั่งห้อยเท้าที่ริมกันสาดตึกชั้น 4 แล้วร้องไห้  ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ชั้น 4 เลย  พ่อของเด็กวิ่งจากชั้น 1 ขึ้นไปชั้น 4 อย่างรวดเร็ว  ส่วนแม่ก็รีบวิ่งตามขึ้นไปติด ๆ ส่วนครูทุกคนที่อยู่ข้างล่าง ต่างพากันตะโกนบอกเด็กว่า “อย่าโดดนะ นั่งนิ่ง ๆ อย่าโดด นั่งนิ่ง ๆ เดี๋ยวพ่อจะไปรับ “  เพราะกลัวว่าเด็กเห็นพ่อแม่อยู่ข้างล่างแล้วโผลงมา เด็กคงไม่รู้จักความสูงหรอก คนที่ไปถึงตัวเด็กก่อน คือ  ครูผู้ชาย     เพราะเป็นช่วงที่เดินตามหาอยู่พอดี  ครูปีนลงไปที่กันสาดอุ้มตัวเด็กขึ้นมา  แล้วส่งให้พ่อแม่เด็ก  แม่เด็กขึ้นไปถึงพอดี ก็กอดลูกเรียกขวัญลูก  เด็กก็เอาแต่ร้องไห้เพราะความตกใจ  ทุกคนโล่งอก
ข้าพเจ้าจะขออธิบายลักษณะอาคารเรียน 5 ชั้น แต่ละชั้นจะมีระเบียบหน้าห้องเรียนเป็นที่นั่งยาว ด้านหลังที่นั่งจะก่อกำแพงด้วยอิฐบล็อกสูง 5 ก้อน แล้วทำเหมือนคานกว้าง 1 ฟุต หนาประมาณ 5 นิ้ว   อยู่ด้านบนทำเป็นขอบตลอดแนว การที่เด็กตัวเล็ก ๆ จะปีนข้ามลงไปที่กันสาด ไม่น่าจะปีนไปเองได้ แต่ภาพที่เห็นเด็กห้อยขาเหมือนเค้านั่งเล่นกับเพื่อน ๆ หลายคน
คุณคิดว่าเด็กเล่นอยู่กับใคร  ?
และเหตุใดจึงลงไปนั่งห้อยเท้าเล่นอย่างสบายใจเช่นนั้น….!